Pozorne negocjacje

Biorąc pod uwagę doświadczenie z wielu dyscyplin sportu, wysnuć można wniosek, iż ruchy na sportowych giełdach transferowych nabierają tempa wraz ze zbliżaniem się końca okna transferowego. W tym to czasie, zawodnicy, którzy nie znaleźli do tej pory żadnego pracodawcy podejmują rozmowy z wieloma klubami. Często czynią to z uwagi na chęć podniesienia zainteresowania swoją osobą i – co się z tym wiążę – wynegocjowania sobie wyższych zarobków. Zdarza się jednak, iż mając z góry upatrzony określony klub, którego barwy chcą reprezentować, prowadzą negocjacje jednocześnie także z innymi klubami. Trzeba zadać sobie pytanie, czy prawo w jakikolwiek sposób chroni kluby sportowe, narażone na szkodę?
Art. 72 par. 2 Kodeksu cywilnego stanowi, iż strona, która rozpoczęła lub prowadziła negocjacje z naruszeniem dobrych obyczajów, w szczególności bez zamiaru zawarcia umowy, jest obowiązana do naprawienia szkody, jaką druga strona poniosła przez to, że liczyła na zawarcie umowy. W przepisie tym uregulowano sprawę odpowiedzialności negocjatora za szkodę wyrządzoną drugiej stronie przez nielojalne prowadzenie negocjacji. Co prawda, katalog form naruszenia dobrych obyczajów pozostał otwarty, jednak na szczególną uwagę ustawodawcy zasłużył wymieniony w przepisie art. 72 k.c. przykład naruszenia dobrych obyczajów poprzez brak zamiaru zawarcia umowy.
Niewątpliwie każdy tego rodzaju wypadek łączy się z dużymi trudnościami dowodowymi. Wykazać należałoby bowiem, iż chociaż podmiot podjął negocjacje i prowadził je w określonym czasie, to zasadniczo nie miał zamiaru doprowadzić do zawarcia umowy, a podjęte negocjacje podyktowane były zgoła innymi pobudkami.
Nie zmienia to jednak faktu, iż art. 72 par. 2 k.c., wprowadzony przez ustawodawcę dopiero w 2003 r., daje klubom sportowym poczucie większej pewności w odniesieniu do prowadzonych negocjacji.